Αφωνία

ΑΦΩΝΙΑ
Πόσες όμορφες λέξεις μπορεί να χωρέσει μέσα της μια σιωπή;;;
Και αυτές οι λέξεις να ηχούν παράξενα.
Να αφήνουν πίσω τους μια μελωδία μελαγχολική.
Να είναι εκεί σε μια γωνιά στην άκρη του δωματίου και να σε παρατηρούν, μαρμαρωμένες.
Χωρίς δύναμη για αντίδραση και να κάνουν τόσο μεγάλο σαματά.
Να σου τρώνε τα σωθικά, ανελέητα.
Να ψάχνουν έναν τρόπο έκφρασης.
Αλλά μάταια. Είναι καταδικασμένες να μείνουν στην αφάνεια των ολέθριων αυτών στιγμών που χοροπηδάνε μέσα στη νύχτα.
Ένας βούρκος που αγγίζει τα όνειρά σου κάποιες φορές.
Σε ακουμπάει για λίγο για να χαθεί στη συνέχεια.
Και μετά;;;
Σχηματίζεται μια λίμνη, στις όχθες της μπορεί να ακούσει κανείς δυνατά αναφιλητά, μπερδεμένα με μια ακανόνιστη ησυχία.
Όταν ξημερώσει όλα αυτά θα μοιάζουν απλά, με ένα μακρινό όνειρο.
Και όλα θα αρχίσουν ξανά από εκεί που είχαν σταματήσει.